Καμιά φορά που νιώθεις μόνος, σιωπηλός,
τα άστρα ρίχνουνε στο δρόμο σου ένα φως,
ο θάνατος κι ο έρωτας σε προσκαλούν,
είναι δυο θάλασσες που σε πολιορκούν.
Μη μ’ αφήσεις, ρόδο μου, μες στο σύμπαν μοναχό
καίγομαι σαν προσπαθώ τα όνειρά μου να ξεχνώ.
Κι όταν ανοίξουν πια για μένα οι ουρανοί
θέλω στον κόσμο σου να υπάρχω σαν γιορτή,
μύρο της μέρας, της χαράς μου φυλαχτό
όπου κι αν είμαι το άρωμά σου συναντώ.
Μη μ’ αφήσεις, ρόδο μου, μες στο σύμπαν μοναχό
καίγομαι σαν προσπαθώ τα όνειρά μου να ξεχνώ.