Φόρεσε το μανδύα του
και το χρυσό καπέλο
και να, η ζωή αξίωσε
να παίξει τον Οθέλλο.
Στα βλέμματα των θεατών
τη νιότη του γυρεύει
και της ζωής του την κλωστή
στα δάχτυλα μαζεύει.
Παίζει ο γέρος ποιητής
το ρόλο της ζωής του
αυτόν που κράταγε κρυφό
βαθιά μες στην ψυχή του.
Χρόνια των στίχων γητευτής
τις ρίμες ξεκαρφώνει
ρομαντικός πραματευτής
στο τζάμπα τις σκοτώνει.
Αψήφησε τη μοίρα του,
κάθε λογης κανόνες
κι έτσι στο τέλος της γιορτής
θα `ναι στους επιζώντες.
Παίζει ό,τι ονειρεύτικε,
το χθες του ξεγυμνώνει
και τη ζωή περιφρονεί
σαν τη γριά την πόρνη.