Βαδίζει μέσ στην ερημιά
μια μάνα πικραμένη
και στου παιδιού τη έφτασε
το μνήμα δακρυσμένη.
Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.
Γιατί παιδί μου δεν ακούς
τόσο βαριά κοιμάσαι,
εστέρεψε το δάκρυ μου
γιατί δε με λυπάσαι;
Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.
Θα 'ρθω κοντά σου γρήγορα
να μείνουμε αντάμα
δε θα σ’ αφήσω μες στη γη
να μένεις δίχως μάνα.
Του φωνάζει μα δε βγαίνει
είναι η πόρτα, η πόρτα του κλεισμένη.