Στα Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Εννιά
μια Δευτέρα,
ακούστε να σας πω
τι έγινε εδώ πέρα.
Ο ουρανός συννέφιασε,
σκοτείνιασε η μέρα
και στα καλά καθούμενα
εσήκωσεν αέρα.
Χοντρό χαλάζι έπεφτε
βροχή κι αστροπελέκια,
σαν να βαρούσαν γύρω μας
χίλια που λες τουφέκια.
Τα στάρια πέσανε βαριά
στο χώμα και πεθάναν,
τα δέντρα κορφοκόπηκαν
κι άλλο καρπό δεν βγάλαν.
Πήρε τα σπόρια η βροχή
τα νιούτσικα βλαστάρια
κι άφησε στα χωράφια μας
χαράκια και λιθάρια.
Τέτοιο μεγάλο χαλασμό
μακάρι να μη ξαναδώ,
μακάρι να μη ξαναδώ
τέτοιο μεγάλο χαλασμό.
Έτσι αναγκάστηκαν να ζητήσουν δανεικά,
στάρι, λαχανικά, όσπρια,
απ’ τους πιο πλούσιους γείτονες, τα φυσερά.
Πρώτα πήγαν στον κύριο Μαρώνη
που είχε το κακάο.