Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα εργαστήρι που έφτιαχνε κούκλες.
Πρόσωπα μέσα απ’ το πανί
χρωματιστές φιγούρες,
πλουμίδια και κεντήματα
κι ολόξανθες πλεξούδες.
Άρχοντες μα κι αρχόντισσες
και νιοί και παλληκάρια
μέσα απ’ τα χέρια μας περνούν
στο φως απ’ τα σκοτάδια.
Την Μαργεντίνη φτιάχνω εγώ
μια κόρη παινεμένη
είν’ αχρυσή κι είν’ αργυρή
και πολυλατρεμένη.
Την αδερφή της φτιάχνω εγώ
που ίδια στην όψη μοιάζει
μα στην καρδιά της είν’ αλλιώς
κι άλλα στο νου της βάζει.
Και τούτος `δώ ο ξεδιαλεχτός
μέσα απ’ τα παλληκάρια
άρχοντας είναι ξακουστός
τον θρέψαν τα λιοντάρια.
Κι εδώ είναι οι μοίρες οι σοφές
τις τύχες μας που ορίζουν
μελλούμενα μα και παλιά
στο νου κλωθογυρίζουν.
Είν’ ο δικός μου, ναυτικός
και κοσμογυρισμένος
και τση θαλάσσης τση πλατιάς
ο νιος ο αγαπημένος.
Γύρα τον κότο τον τρελό
που λόγω ότι γυρίζει
την πονηριά και την ψευτιά
του κόσμου αυτού γνωρίζει.