Πάνινες κούκλες στυγνοί δολοφόνοι
στο σκοτεινό δωμάτιο μου
μια με γυάλινα μάτια τα χέρια της απλώνει
με τυλίγει σαν φίδι σαν φίδι στο λαιμό μου
Παγωνιά ιριδική ύπουλα με φιλιά με τυφλώνει
ρίγη στέρησης με ζώνουν αναπνέω το άρωμα της
αγκαλιάζω φυγής οπτασίες κενό με κυκλώνει
νιώθω σαρκοφάγα χάδια χάνομαι στο πάπλωμα της
Φωτογραφίες ψεύτικα γέλια
σαν βαριά ατσάλινη αλυσίδα
κραγιόν κόκκινο στο κορμί μου
ξυπνούν τέρατα αναμνήσεων
τηλέφωνα νεκρά νοσταλγούν να
ακούσουν τη φωνή συ ελπίδα
πριν ξανάρθουν οι πάνινες κούκλες
οι τρελοί δολοφόνοι αισθήσεων