Κοιτάζοντας την θάλασσα
γυρτή στο παραθύρι
σε περιμένω πάντοτε
χλωμέ καραβοκύρη.
Κι όπως τα κύματα κοιτώ
κρυφά τους γλάρους τους ρωτώ,
πού να είναι πού γυρίζει
σε ποια αγκαλιά κοιμάται
και εμένα αχ εμένα
τώρα πια δε με θυμάται.
Αχ, αχ!
Η θάλασσα κι ο ουρανός
είν’ η παρηγοριά μου
αυτά είναι που θα φέρουνε
εσένανε κοντά μου.
Καραβοκύρη μου χλωμέ
γύρισε γρήγορα σε με.
Πού να είναι πού γυρίζει
σε ποια αγκαλιά κοιμάται
και εμένα αχ εμένα
τώρα πια δε με θυμάται.
Αχ, αχ!