Γήτεψες τη νύχτα μ’ ένα χάδι
έκλεισες τα φώτα της γιορτής
έγειρες τα μάτια σου και χάθηκες νωρίς
έβαλες στον άνεμο σημάδι
Έκανες καράβι το κορμί σου
μπάρκαρες στης πόλης τ’ ανοιχτά
κύματα τα λόγια που σου πήραν τα πανιά
κι έμεινε μετέωρη η φωνή σου
Έτσι αναπάντεχα βυθίστηκε ο χρόνος
στην άγρια θάλασσα μιας άγονης γραμμής
κι αν όλα μένουν σκοτεινά
σαν σε υπόγειο σινεμά
είναι που τώρα στην Ελένη δε μιλάς
Γλίστρησαν τα χρόνια σαν τη μπάλα
μέσα από τα χέρια ενός παιδιού
κι ήταν το παιχνίδι ένα γέλιο πανικού
που έσβησε στα μάτια τα μεγάλα
Χάρτινος στα όνειρα ο κόσμος
πέπλο από νιφάδες του χιονιού
γυάλινα τοπία σε ταξίδεψαν αλλού
κι έμεινε αδιάβατος ο δρόμος
Έτσι αναπάντεχα βυθίστηκε ο χρόνος
στην άγρια θάλασσα μιας άγονης γραμμής
κι αν όλα μένουν σκοτεινά
σαν σε υπόγειο σινεμά
είναι που πια για την Ελένη δε μιλάς