Τα σύνθετα απαραίτητα
μοιάζουν να έχουν γίνει,
και μ’ οδηγούνε μακριά
παράπονο μη μείνει,
με μιαν ατζέντα φυλαχτό
στη μνήμη περασμένη,
με ενοίκιο είμαι τώρα εδώ
κι η τύχη μου αναμένει.
Από τη Χίο στην Αθήνα σ’ ένα καράβι
μ’ ένα νήμα μη τύχει και χαθώ,
αν στο δρόμο μου μινώταυρο θα βρω.
Από τις γρίλιες μου κοιτώ
φιγούρες σαν κι εμένα,
στην ίδια στάση να μετρούν
όνειρα σωσμένα
και οι καινούργιοι έρωτες
βαφτίζονται στους πρώτους
που θέα είχαν τη θάλασσα,
βεγγαλικών τους κρότους.