Πόσα χρόνια πάνε τώρα που η μπόρα
το μυαλό μου μαστιγώνει η τρελή
και θυμάμαι τη μορφή σου μπρος στην πόρτα
την ομπρέλα σου ν’ ανοίγεις σαν πανί
Σαν ανοίγεις τη μαύρη ομπρέλα
στη ψυχή μου ανοίγεις πληγή
σαν ανοίγεις τη μαύρη ομπρέλα
μ’ ένα τελευταίο βλέμμα
μοιάζει ψέμα
πριν σε πάρει η βροχή
Πόσα χρόνια πάνε τώρα δίχως λέξεις
να παλεύω μοναχός μου τον καιρό
και να λέω: πού να είσαι, πού να τρέχεις
ποιος να σ’ έχει μες στην μπόρα στο χαμό