Ξανά σε ονειρεύτηκα
στη νύχτα μου την άδεια,
τα χείλη σου που γεύτηκα
μου κλέψανε τα βράδια.
Τα χέρια σου τα ένιωσα
βελούδινα σεντόνια,
το σώμα μου παρέδωσα
στου έρωτα τ’ αλώνια.
Δύο κουβάρια που ενώσαν την κλωστή,
έτσι γίνονται οι άγνωστοι γνωστοί,
δέσε κόμπο να κρατήσουμε γερά,
είναι δύσκολη η ζωή δίχως τη χαρά.
Τον κόσμο σου τον έζησα
για μία νύχτα μόνο,
στα χάδια σου παρέλυσα
μου πήρες τ’ οξυγόνο.
Δύο κουβάρια που ενώσαν την κλωστή,
έτσι γίνονται οι άγνωστοι γνωστοί,
δέσε κόμπο να κρατήσουμε γερά,
είναι δύσκολη η ζωή δίχως τη χαρά.