Κλείνω το μάτι στη ζωή
και ως του δρόμου τη στροφή
με προσπερνούν αυτά
που μέσα μου είχα κλείσει.
Έτσι προσπέρασες κι εσύ
σαν να `σουν μόνο μια στιγμή,
σαν μια παραίσθηση
που κάποτε είχα ζήσει.
Κι όπως φωτίζονται οι σκιές
γελώ με τις αναποδιές
που φίλο μ’ έκαναν
τις νύχτες με το δάκρυ.
Και δυναμώνουν οι φωνές
που είχα πνίξει με σιωπές
και με τραβούν σαν ξωτικά
στην άλλη άκρη.
Κλείνω το μάτι στη ζωή
και βλέπω όσα δεν είχα δει,
να με καλούν σ’ όσα
δεν έκανα ταξίδια.
Μα από την άλλη είσαι εσύ,
δεμένη με κρυφό σχοινί
να κάνεις κύκλους
από φόβο και συνήθεια.