Στάθηκες στην πόρτα και με κοίταξες
μ’ένα βλέμμα τόσο παγερό
"Πάω για καφέ", είπες μα δε ρώτησες
αν θα’θελα να’ρχόμουνα κι εγώ
Έβλεπα το τέλος που πλησίαζε
άλλαξες απότομα πολύ
άρχισε το πλοίο μας και βούλιαζε
χάθηκε απ’την πόρτα το κλειδί
Κι έμεινα μόνος μου, εγώ κι ο πόνος μου
μέσα στο σπίτι από τη λύπη θα πνιγώ
κι έμεινα μόνος μου, εγώ κι ο πόνος μου
άδεια κρεβάτια, κλείνω τα μάτια για να σε δω
Μάζεψα τα ρούχα απ’την ντουλάπα μας
βρήκα κι όσα μου’δωσες εσύ
γύρω σκορπισμένα τα κομμάτια μας
τ’όνειρό μας ζει πια στη σιωπή