Σαν το γονιό που το μωρό στη θάλασσα αφήνει
να κολυμπήσει μόνο του, φόβο χαρά του δίνει,
έτσι κι εγώ απ`το ύψος σου βουτώ μες στην ευθύνη
και σαν θα βρω το δρόμο μου ο πόνος θ`απαλύνει.
Αν και δε ζήτησα εγώ να βρίσκομαι στον κόσμο,
ως τα βαθιά θε να χαρώ, θα τρέξω όλο το δρόμο.
Της οικουμένης το αμάν φορτώνομαι και πάω,
με μόνο εφόδιο κι όπλο μου πως τη ζωή αγαπάω.
Του χθες αν γίνω παραγιός, του αύριο καρντάσι,
βαγόνι η κάθε μια στιγμή, το τρένο θα`χω χάσει.
Αν και δε ζήτησα εγώ να βρίσκομαι στον κόσμο,
ως τα βαθιά θε να χαρώ, θα τρέξω όλο το δρόμο.