Τα μάτια σου οι θάλασσες,
γκρίζα, φουρτουνιασμένα
και φταίω εγώ ο άτιμος,
που είναι θυμωμένα.
Και χωρίς να θέλω(2)
έγινα αιτία να θυμώσεις,
μια ευκαιρία,
ακόμα να μου δώσεις.(2)
Δεν είσαι όμορφη όταν κλαις,
είσαι μια καταιγίδα,
είσαι η πιο άγρια θάλασσα,
που στη ζωή μου είδα.(2)
Τη θάλασσα να δω γυαλί
μ’ όλα τα χρώματά της,
χωρίς βοριάδες και μποφόρ,
χωρίς τα κύματά της.
Και χωρίς να θέλω(2)
έγινα αιτία να θυμώσεις,
μια ευκαιρία,
ακόμα να μου δώσεις.(2)
Δεν είσαι όμορφη όταν κλαις,
είσαι μια καταιγίδα,
είσαι η πιο άγρια θάλασσα,
που στη ζωή μου είδα.(2)