Έτσι ο κόσμος θα παλιώσει, σαν μια πόλη
που ανάβει νύχτα τα θαμπά χρυσαφικά της.
Κι όπως θροΐζουν απαλά τα νυφικά της
και μας δροσίζουνε παράθυρα και μόλοι
θάναι δικά μας τα πιο τίμια δικά της.
Έτσι θα φύγει κι η ζωή μας και θ’ απλώνει
ο φανοκόρος το ραβδί του στους αιθέρες.
Κι όπως γενέθλιοι θ’ ανάβουν οι αστέρες
και θάχει θάνατο και δυόσμο το μπαλκόνι,
σαν προτομές θ’ αναληφθούμε στους πατέρες.
Έτσι θα πάμε σ’ έναν κόσμο που βραδιάζει
γλιστρώντας εύκολα με πλοίο μαγεμένο.
Κι ένας που σκύβει κι έχει όνομα σαν ξένο
κι αργά το φως από τα μάτια του αδειάζει
θα πιάσει πάλι, σιγοψέλνοντας τον αίνο.