Νόμιζα πως ήμουν ψάρι με χιλιάδες χρώματα,
άγιος, μήλο και κανάρι μες στα ξημερώματα.
Νόμιζα πως τραγουδούσα και πως έπαιζα βιολί,
ότι στ’ άστρα σεργιανούσα κι όχι στην Πετρούπολη.
Αλλά είμαι ο Σταμάτης,
άκου τι μυστήρια
και στις έξι πιάνω βάρδια
μες στα διυλιστήρια.
Νόμιζα πως ήμουν δάκρυ ευτυχίας και φιλί
κι ότι πέταγα στη Μέκκα μ’ ένα μαγικό χαλί.
Νόμιζα πως ήμουν χάντρα, σφυριχτράκι σε γιορτή
και ολόχρυσο εξαφτέρι μέσα στην Ανάσταση.
Αλλά είμαι ο Σταμάτης,
άκου τι μυστήρια
και στις έξι πιάνω βάρδια
μες στα διυλιστήρια.