Εδώ η ζωή δεν πιάνει ούτε μια δεκάρα,
και η ανέχεια φίλος είναι και κατάρα.
Σ’ αυτόν τον κόσμο με τα μάτια τα μεγάλα ,
που το ψωμί δε χόρτασε …..το γάλα.
Που ' χει προσκέφαλο τις πέτρες και τα όπλα
και ξέρει από τα γεννοφάσκια του τα κόλπα.
Τα κόλπα σαν ποντίκι στα ερείπια να τρυπώνει
Και να ξεφεύγει από την βία που τον ζωνει.
Νοιώθω παιδί δικό μου, κάθε άπλυτο χαμίνι,
μα δύναμη να δράσω , δε μου έχει μείνει
κι έτσι με το μολύβι, όπλο μεγάλο,
γράφω και κλαίω και αμφιβάλω….
Αυτόν τον κόσμο αν μπορεί, κανείς να σώσει ,
αν κάποιος θα γνοιαστεί, ελπίδα να του δώσει.