Έβγα, καρδιά μου, στ’ ανοιχτά, στον καθαρόν αέρα,
βγάλε τη μαύρη φορεσά να την πετάξεις πέρα,
να δεις τη μέρα ολόχαρη στο φως να ξεφαντώνει
και μεθυσμένοι να γελούν τση λεμονιάς οι κλώνοι,
να δεις τον ήλιο αμάλαγα κομμάτια να σκορπίζει
και στο δεντρό όταν ξεφουντά χαμόγελο ν’ ανθίζει.
Χαίρου, καρδιά μου, κι η ζωή σαν άνεμος διαβαίνει,
χαρές και λύπες γίνουνται φρύσουλα και τα παίρνει.
Πιες το ποτήρι τση ζωής, μα να το πιεις γεμάτο,
μη ’φήσεις να σε βάλουνε τα βάσανα ’πό κάτω
κι άνοιξε δρόμο στη χαρά να ’ρθει να σ’ ανταμώσει,
πριχού ο δρόμος τση ζωής παντοτινά τελειώσει.
Πιες το ποτήρι τση ζωής, μα να το πιεις γεμάτο,
μη ’φήσεις να σε βάλουνε τα βάσανα ’πό κάτω