Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια
ούτε λάβρα, ούτε χιονιάς
μήτε η μέρα, μήτε η νύχτα
δε σας έκοβεν εσάς.
Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια
πώς γιοµίζαν από σας
τα πορόλογγα, οι κλεισούρες
το λιµάνι, ο μαχαλάς.
Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια
πώς σας κύκλωνεν εσάς
µ’ ένα σάλαγο δαιµόνων
ο στριγγόβοος ο ζουρνάς.
Ω νυχτέρια, ω πανηγύρια
πώς µε σέρνατε και πώς
σας αρχίναε το τραγούδι
και σας σβούσε ο σκοτωµός.
Ω αγκαλιάσµατα της πόρνης
ω γυµνώµατα, ω φιλιά!
ω της κόρης που ντροπιάζεται
δάκρυα και ξεφωνητά.