Και τα μάτια σου σαν τρύπες
δείχνονται βαθιές,
μέσα τους του Άδη οι φλόγες,
κι από μέσα τους οι ζωές.
Όλες οι ζωές των άξιων
που τις έσβησες εσύ
στην παρθένα σου όψη χύνουν
Μέδουσας πνοή.
«Στον πατέρα μου καβάλα,
τη μητέρα μου φορώ,
κι ήπια, για να ξεδιψάσω,
με το Χάρο μου νερό!»
Τ’ αντρειωμένο το ζευγάρι
σε κρεβάτι ερωτικό
κάτι αχόρταγο το σμίγει
σαν τ’ αγρίμια στο δρυμό.
Και τα λόγια αντιλαλήσαν
τ’ αξεδιάλυτα οι σπηλιές
και του γάμου τους τραγούδι
το `ψαλλαν οι κοπελιές:
«Στον πατέρα μου καβάλα
τη μητέρα μου φορώ,
κι ήπια, για να ξεδιψάσω,
με το Χάρο μου νερό!»