Είσαι για μένανε ζωή
πόνος και ψέμα μου
κυκλοφορείς μες στο κορμί
σαν να ‘σαι αίμα μου.
Είσαι για μένα πια πληγή
που δεν γιατρεύεται
μια ματωμένη ανατολή
κι όμως δεν φαίνεται.
Θέλω να φύγω κι όμως πάλι με κρατάς
κομμάτια γίνομαι, με πιάνει απελπισία.
Κι όταν γυρνάς και τη συγνώμη μου ζητάς
σε συγχωρώ λες και μ’ αρέσει η προδοσία.
Μες στη δική μου τη φωνή
είσαι ο ήχος μου,
μες στο τραγούδι μου εσύ
είσαι ο στίχος μου.
Κι ενώ σε ψάχνω να σε βρω
στη στεναχώρια μου,
χάνω το δρόμο για να ‘ρθω
χάνω τα λόγια μου.
Θέλω να φύγω κι όμως πάλι με κρατάς
κομμάτια γίνομαι, με πιάνει απελπισία.
Κι όταν γυρνάς και τη συγνώμη μου ζητάς
σε συγχωρώ λες και μ’ αρέσει η προδοσία.