Ντο να φτάω την παράν,
εγώ έχω την χαράν.
Την χαράν το στερνοκλάδι μ’ ,
το κρασίν και το ελάδι μ’ .
Ντο να εφτάω την σεβντάν,
εγώ έχω την χαράν.
Να φιλώ να τσιρμουλίζω
και την ψυ μ’ χαρεντερίζω.
Ντο να εφτάω τον ήλιον
έχω το γιαβρίν τ’ εμόν.
Με το φέγγον θα δουλεύω
και ατό θα λαλασεύω.
Θα λέγ’ ατό κατενά,
άμον την καϊτέν κοφτά.
Κατ’ αγνόν `ς σην ψυ μ’ εσέβεν
και ο νους ημ’ επιδέβεν.