Κοιτάζω πίσω της ζωής μου τη γραμμή
και ένας ένας οι καημοί μου, μου μιλάνε
Δεν ξέρω αν γέλασα ποτέ μου μια στιγμή
σαν τα παιδάκια που δεν ξέρουν και γελάνε
Ποτάμι δίχως θάλασσα
εγώ και τα όνειρά μου
Γυρίζουν όσα χάλασα
και κόβουν τα φτερά μου
Κοιτάζω πίσω της ζωής μου τη γραμμή
κάτι παράπονα παλιά λησμονημένα
Έρχονται πάλι και γυρεύουν αφορμή
για να ξεσπάσουνε κι’ αυτά πάνω σε μένα