Γλάστρες και χαμόγελα πάνω στο πεζούλι
βγαίναν στα μπαλκόνια να σε δουν
Τα παιδιά στενάζανε πότιζες το γιούλι
κι’ άφηνες αυτά να μαραθούν
Κι’ ήμουν στα δεκαεννιά
κι’ ‘ήσουν στα δεκάξι
Τόσα χρόνια σαν πουλιά
έχουνε πετάξει
Όταν στο παράθυρο έγερνες μ’ ελπίδα
μήπως και φανώ στη δημοσιά
Ζήλευαν στη γειτονιά και εφημερίδα
βγάζαν οι γειτόνισσες για μας
Κι’ ήμουν στα δεκαεννιά
κι’ ‘ήσουν στα δεκάξι
Τόσα χρόνια σαν πουλιά
έχουνε πετάξει