Έχει η καρδιά υπομονή
και για τα δυο μας ταίρια.
Μα πώς ν’ ακούσεις μια φωνή
σε τούτα τα νυχτέρια;
Ήταν λιωμένες οι κλωστές
και πολυκαιρισμένες
που δέσανε μαζί το χτες
μ’ αγάπες βουρκωμένες.
Γίναν τ’ αηδόνια μας καπνός
και ποιος θα μας μιλήσει
που σκοτεινιάζει ο καιρός
και κλαίει σαν μια βρύση.