Ένα βράδυ στην Ομόνοια
έπεσε βαθιά διχόνοια,
τσακωθήκαν δυο λεβέντες
κι είπανε βαριές κουβέντες.
Μια μικρή απ’ την Κυψέλη
που καθένας τους τη θέλει
ήταν, λένε, η αιτία
να βουίξει η πλατεία.
Βγήκε κόσμος στα μπαλκόνια,
σταματήσαν τα καμιόνια,
κι από γύρω τα γκαρσόνια
τους φωνάζανε "ομόνοια!".
Μια μικρή απ’ την Κυψέλη
που καθένας τους τη θέλει
ήταν, λένε, η αιτία
να βουίξει η πλατεία.
Ψεύτικη ζωή μπαπέσα,
σηκωτούς τούς πάνε μέσα,
και εκείνη η μοιραία
φεύγει μ’ άλλονε παρέα.
Πιο μεγάλη καταφρόνια
δεν ξανάδαν τα μπαλκόνια,
ένα βράδυ στην Ομόνοια,
ένα βράδυ στην Ομόνοια.