Περνούν οι μέρες γρήγορα
μα μερικές φρενάρουν.
Με παίρνουν στην καρότσα τους
κι όμορφα με βολτάρουν.
Γελούν με τα φτιασίδια μου
χαϊδεύουν τις πληγές μου.
Μεθάνε και μου δίνονται
και γίνονται δικές μου.
Φεύγουνε κοκκινίζοντας
και μ’ αποχαιρετάνε.
Και μένω πάλι μόνος μου
να σε ξαναθυμάμαι.
Κρίμα να μην είσαι εδώ
τέτοιες μέρες αν με βρουν.
Κρίμα να μην είσαι εδώ
να γελάς και να σ’ ακούν.
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
είναι που δεν είσαι,
που δεν είσαι καν αλλού.