Μέσα σου βράζουν θάλασσες
ανημποριάς και μίσους
πιες όλο το κρασί της γης
και σαν νεκρός κοιμήσου.
Μέσα σου τρέχουν ύαινες
και διψασμένα ζόμπυ,
εμένανε ορέγονται
στου ονείρου σου τα σκότη.
Τι κρίμα να μην είμαι εκεί
να με κατασπαράξουν
τι κρίμα να μην είμαι εκεί
τα κέφια σου να φτιάξουν.
Δε φταίω αν σπάσαν τα σχοινιά
που μ' έδεναν μαζί σου
στα βάραθρα που ρέμβαζες
μονάχος σου γκρεμίσου.
Μέσα σου τρέχουν πήθικοι
και πεινασμένοι λύκοι
εμένανε ορέγονται
στου ονείρου σου τη φρίκη.
Τι κρίμα να μην είμαι εκεί
να με κατασπαράξουν
τι κρίμα να μην είμαι εκεί
τα κέφια σου να φτιάξουν.