Ρώτησα κάποτε τον άνεμο
πού παν τα σύννεφα που διώχνει
και μου `πε: σε τόπο μυστικό κι απάνεμο
απ’ όπου ανάγκη δεν τα διώχνει.
Ρώτησα κάποτε τον ουρανό
πού παν τ’ αστέρια όταν φέξει
και μου `πε αιωρούνται στο κενό
και καρτερούν τη νύχια να τους γνέψει.
Ρώτησα κάποτε τα κύματα
γιατί πεισμώνουν κι αγριεύουν
και μου `παν: γυρεύουν νιάτα θύματα
που στο βυθό τα παγιδεύουν.
Ρώτησα κάποτε και τη φωτιά
μες στις καρδιές γιατί φουντώνει
και μου `πε: μονάχα η άδεια αγκαλιά
δε με βαστά κι αργολιώνει.