Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις,
κάτι μαγικό που το ποθώ.
Πώς περνάς και νιώθω να σ’ αγγίζω,
όσο το αποθώ.
Να `μαι καλά στα χαμηλά
κι εδώ στη γη να ξημερώνω.
Να ζω μ’ ετούτα τα ψιλά,
να χάνομαι στο χρόνο.
Να σέβομαι τη λογική,
τα συναισθήματα να πνίγω.
Κρυφά να γίνομαι παιδί,
να ξαναπαίζω λίγο.
Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις.....
Να λέω το πικρό γλυκό
να `χω δυο πόδια για να βγαίνω.
Καφέ να πίνω στο σταθμό,
να μην πηδάω στο τρένο.
Να βάζω παρακεί το εγώ,
μην αγαπήσω σαν κουρσάρος.
Κι απ’ του ονείρου να λυγώ,
το πουπουλένιο βάρος.
Αχ ζωή, κάτι μου κρύβεις........