Ας ξημέρωνε μια μέρα και για `μένα
να ξυπνήσω δίχως μάτια δακρυσμένα.
Ας ερχόταν μια βραδιά να ζήσω χώρια
δίχως να `χω συντροφιά τη στενοχώρια.
Αχ, καρδιά μου πονεμένη, είσαι καταδικασμένη
να σε δέρνει η απονιά.
Πάντοτε θα ζεις αντάμα, με το πόνο και το κλάμα
μέσα στον παλιοντουνιά.
Μέχρι σήμερα δε γνώρισα συμπόνια
παν χαράμι τα καλύτερα μου χρόνια.
Είν’ αλήθεια θα το πω δε μετανιώνω
πως κανείς δεν εννοεί το ξένο πόνο.
Αχ, καρδιά μου πονεμένη, είσαι καταδικασμένη
να σε δέρνει η απονιά.
Πάντοτε θα ζεις αντάμα, με το πόνο και το κλάμα
μέσα στον παλιοντουνιά.