Είν’ ωραίο ν’ απλώνεις τα όνειρά σου
στ’ ουρανού το σχοινί,
να δαγκώνεις με πόνο τη μιλιά σου
και να στάζει σιωπή.
Λίγο, λίγο να χάνεσαι στο τώρα
και να βλέπεις στιγμές,
να βουτάς να πνίγεσαι στην ώρα
με σωσίβιο το χθες.
Μη λες ποτέ σ’ ένα τρένο που περνάει.
Μη λες ποτέ σε μια θάλασσα το Μάη.
Μη λες ποτέ σ’ ένα ψέμα που πονάει.
Έναν ήλιο ν’ αρπάζεις απ’ τη μέση
να χορεύεις αργά,
δίχως λόγο να κλαις για κάποια δύση
μ’ ένα χάος αγκαλιά.
Κι αν τα χέρια άδεια χωρίς χέρια
μια νύχτα με φως
δώσ’ μου μνήμη, μέτρα καλοκαίρια
είμ’ ο άλλος σου εαυτός .
Μη λες ποτέ σ’ ένα τρένο που περνάει.
Μη λες ποτέ σε μια θάλασσα το Μάη.
Μη λες ποτέ σ’ ένα ψέμα που πονάει.