Η αγωνία του τρελού την άνοιξη σκοτώνει
το βλέμμα του το ψεύτικο τη μέρα μαχαιρώνει
κάτι παράξενο έβρισκες στις πιο απλές μου λέξεις
που σου `λεγα πως τη ζωή πρέπει να τη διαλέξεις
Κι όταν μιλάς ψιθυριστά, ν’ αντέχεις το φιλί σου
να βλέπεις χίμαιρες μακριά, πέρα από το κορμί σου
να μην πουλιέσαι πιο φτηνά σε πρόστυχες παγίδες
όταν μιλάς ψιθυριστά για όλα αυτά που είδες
Κι είπα να βγάλω μια φωνή να μοιάζει με μαχαίρι
να ζει στο χώμα, να πετά, να βρίσκει άλλα μέρη
τις νύχτες σου να τις τρυπά, να γίνεται η φωνή σου
να σου θυμίζει, να ξεχνά, να κρύβεται μαζί σου