Η βασίλισσα μου ζούσε
μια φορά κι έναν καιρό
κι ήταν πάντα λυπημένη
σ’ ένα κάστρο φωτεινό.
Δεν της λείπανε τα πλούτη
δεν της έλειπε η γιορτή
μόνο ήθελε να έχει
και αυτή ένα παιδί.
Μπρος του Ήλιου το σεργιάνι
έπεσε προσκυνητής
μα ο Ήλιος ήταν φίλος
ήτανε και μαχητής.
θα σου δώσω μία κόρη
γελαστή σαν το νερό
όμως θα την πάρω πίσω
όταν γίνει εφτά χρονών.
Η βασίλισσα χαιρόταν
που θα είχε το παιδί
η χαρά διώχνει τη σκέψη
διώχνει και τη λογική.
Έτσι γέννησε η κυρά μας
τη μικρή Ηλιοταχτή
που `χε πρόσωπο τον Ήλιο
και κορμί την αστραπή.
Η βασίλισσα γελούσε
κι όλο πιο πολύ ξεχνούσε.
Μεγαλώνει το κορίτσι
κι όταν έγινε εφτά
ένα μήνυμα της στείλαν
μήνυμα απ’ τα παλιά.
Ηλιοταχτή, Ηλιοταχτή
πες στη μάνα σου να βγει
με νταούλι με δοξάρι
ήρθ’ ο ήλιος για να πάρει
αυτό που του `χουν τάξει
Ηλιοταχτή, Ηλιοταχτή.
Το κορίτσι τραγουδούσε
κι η βασίλισσα πονούσε.
Οι αχτίνες τη χαϊδέψαν
και την πήραν αγκαλιά
μες στου Ηλιου το παλάτι
όλα μοιάζαν μαγικά.
Η Ηλιοταχτή μας ζούσε
εκεί μέσα για καιρό
κι ήταν πάντα λυπημένη
σ’ ένα κάστρο φωτεινό.
Το κορίτσι δε γελούσε
κι η βασίλισσα θρηνούσε.
Ένα βράδυ στο παλάτι
που γινότανε γιορτή
είχε έρθει το φεγγάρι
κι είδε την Ηλιοταχτή.
Ήλιε. φίλε μου, στο λέω
άλλο πια μη την κρατάς
μόνο όταν λευτερώνεις
τότε ξέρεις ν’ αγαπάς.
Έτσι ο Ήλιος την αφήνει
με το πιο ζεστό φιλί
μα ποτέ δε θα ξεχάσει
τη δική του Ηλιοταχτή.