Η αναπνοή σε βρωμικο ουρανό,
σταυρός στον ώμο και βουνό, τα χρόνια που δεν ζούμε,
πόσο ν’ αντέξει ένα κορμί, κοπάδια γύρω οι καημοί
και πώς ν’ αντισταθούμε.
Μ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, αθάνατο και ψεύτικο,
στον ουρανό μιλάω,
κι αυτούς που με σταυρώσανε και τ’ όνειρο προδώσανε,
δεν τους παρακαλάω,
κι αυτούς που με σταυρώσανε και τ’ όνειρο προδώσανε,
δεν τους παρακαλάω.
Η αναπνοή σε βρωμικο ουρανό,
μαχαίρι κρύο και φτηνό, κρυμμένο στο στομάχι,
ό,τι κι αν γίνει θα `μαι εδώ, θέλω το θαύμα να το δω
κι ας χάσω κι άλλη μάχη.
Μ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, αθάνατο και ψεύτικο,
στον ουρανό μιλάω,
κι αυτούς που με σταυρώσανε και τ’ όνειρο προδώσανε,
δεν τους παρακαλάω,
κι αυτούς που με σταυρώσανε και τ’ όνειρο προδώσανε,
δεν τους παρακαλάω.