Μες στο σπίτι σ’ ανασαίνω,
σε ακούω, σε προσμένω.
Ξάφνου πέφτουν τα κλειδιά σου,
τρέχω μες στην αγκαλιά σου,
σε αγγίζω κι ησυχάζω,
μέσα σ’ όνειρο βουλιάζω,
μ’ ένα ψίθυρο σαν χάδι,
πώς φωτίζεις το σκοτάδι πριν χαθείς...
Μίλα μου, φως μου κι ανάσα μου,
σαν νερό γλιστράς απ’ τα μάτια μου,
είσαι εδώ κι ας λείπεις κάθε βράδυ, καρδιά μου.
Μίλα μου, πες μου τα νέα σου.
Πώς περνάς κι αλλάζεις τη μέρα σου;
Είσαι εδώ εσύ που χρόνια ζεις μακριά μου.
Λόγια χιλιοειπωμένα
επιστρέφουνε σε μένα,
μνήμες που με συντροφεύουν,
με ξυπνούν και σε γυρεύουν.
Είναι τόσα που έχεις χάσει,
τρέμω μη μ’ έχεις ξεχάσει.
Πώς μπερδεύονται σαν ένα
η αλήθεια και το ψέμα στη σιωπή.