Ένα ποτάμι στα πόδια η νύχτα
μέσα στα μάτια βεγγαλικά
πρώτη φορά που γουλιά δεν ήπια
μα έχω στο αίμα τη φωτιά
Μία φωνή πρόσωπα αφρισμένα
λόγια που κρύβουν προσευχές
για όνειρα ματαιωμένα
μέσα σ᾽αγέννητες ζωές
Δεν είμαι ξένη, μέσα στην πόλη μου
Δεν είμαι ξένη
Μ᾽αυτό το πλήθος βαθιά με δένει
ο ίδιος κόμπος στο λαιμό
Όχι πια ξένη, μες στη ζωή δε θα ζήσω ξένη
από τον ήλιο ξεχασμένη
ούτε στον άνεμο φτερό
Ήταν μια νύχτα του Δεκέμβρη
που είπα δε θα κρατηθώ
θα βγω στο δρόμο χέρι χέρι
να πω γι᾽αυτά που δε μπορώ
Ήθελα τόσα να φωνάξω
να μάθω πίσω να ζητώ
και την ελπίδα μου να ψάξω
μέσα στου κόσμου το χαμό