Πώς, πώς θα περάσει κι αυτό το βράδυ δε βλέπω φως
Σ’ αυτή τη σχέση πυκνό σκοτάδι και δεν μπορώ
Θα εκραγώ γιατί μαζεύω, μαζεύω κι ήρθε η ώρα να στα πω
Βγες από το σπίτι σου, δε με νοιάζει, ένα ψέμα βρες
Την οικογένεια κι ας προδώσεις, κι ας μη το θες
Δε με ενδιαφέρει, ας έχεις λίγες κι εσύ ενοχές
Εγώ από σένα έχω πληγές
Άκουσέ με, απαιτώ την προσοχή σου
Δεν αντέχω να είμαι η β’ επιλογή σου
Τα κενά σου να γεμίζω
Δε νομίζω πως το αξίζω
Άκουσέ με
Απαιτώ εδώ και τώρα λίγη αγάπη,
Μια ψευδαίσθηση ότι σου ήμουν κάτι
Και δε βρέθηκα τυχαία στη ζωή σου
Μια στιγμή νοστάλγησα το άρωμα σου, δε σ’ έχω εγώ
Όμως εσύ μ’ έχεις δικιά σου, δεν είναι δίκαιο αυτό
Όμως για πες μου, τι είναι δίκαιο σ’ αυτόν τον κόσμο τον σκληρό