Θάλασσα κι ουρανός, στάχυα, τζίτζικες και πεύκα
να με κερνάνε φως και γλυκό του κουταλιού
σε μιαν αυλή καφές και ντομάτα απ’ το περβόλι
σταφύλι και φιλί, οίστρος του μεσημεριού.
Ό, τι αγαπώ, ό,τι πενθώ, ό,τι στην ψυχή μου μοιάζει
διαφανο είναι και μικρό και στο ύψος μου ταιριάζει
κόσμε μικρέ του ανθρώπου, κόσμε μέγα του αοράτου
μέσα μου σπάει η αλήθεια σου σαν απόηχος θανάτου.
Λέξεις πολύ μικρές, έρως, πυρ, ηχώ και έαρ
γράμματα μαγικά, θήτα, ύψιλον και φι
η φλόγα ενός λαού μέσα στη ματιά του Μίκη
και στα τραγούδια μας λυτρωμός και προσευχή.
Ό, τι αγαπώ, ό,τι πενθώ, ό,τι στην ψυχή μου μοιάζει
διάφανο είναι και μικρό και στο ύψος μου ταιριάζει
κόσμε μικρέ του ανθρώπου, κόσμε μέγα του αοράτου
τώρα η φωνή σου ακούγεται σαν απόηχος θανάτου.
Ό, τι αγαπώ, ό,τι πενθώ, ό,τι στην ψυχή μου νοιάζει
διάφανο είναι και μικρό και στο ύψος μου ταιριάζει.
Ήλιε νοητέ της χώρας μου έλα πάρε το σκοτάδι
κάνε τη σκεψη μου πανί, την αγάπη μου καράβι.
Της μάνας την ευχή και του ποιητή το λόγο
θα `χω για φυλαχτό στην καταιγίδα που θα `ρθει.