Το άπιαστο ψάχνω
αστέρι θαμπό,
τις νύχτες του τρόμου
στο τσίρκο θα μπω.
Χωρίς να γνωρίζω
κι αυτό που μετρά,
ν’αγγίξω τον πάτο
να ζήσω ξανά.
Ανέφικτη αγάπη
κατάρας πληγή,
σαν πρόσωπο αρχαίο
και νέο μαζί.
Στο θέατρο μπαίνουν
τυφλοί οι εραστές
και μένουν στο έργο
γυμνοί θεατές.
Αράχνες, τελώνια
Ορμούν στη σκηνή,
του έρωτα πάντα
βαριά η ποινή.
Ανέφικτη αγάπη
κατάρας πληγή,
σαν πρόσωπο αρχαίο
και νέο μαζί.
Το άπιαστο ψάχνω
αστέρι θαμπό,
ν’αγγίξω τον πάτο
να ζήσω κι εγώ.