Το τρένο σφύριξε βραχνά
κι οι κόρνες τρίξαν θυμωμένες,
μες στο βαγόνι μοναχός
ο Φώτης έκλεισε το φως
κι ανοίγει πόρτες κλειδωμένες.
Σφιχτά στα χέρια του κρατά
την παιδική του την απόχη,
μια πεταλούδα κυνηγά
πίσω απ’ τα μάτια τα κλειστά
κι έξω αρχινά το πρωτοβρόχι.
Κι εκεί στου κόσμου τη στροφή,
που λεν αγγίζουν οι πατρίδες,
σπάει το τζάμι το θολό
κι έξω βουτάει στο κενό
εκεί που σπάνε οι καταιγίδες.
Τον βρήκαν κάποιοι το πρωί
με τη ζωή να παζαρεύει,
το στόμα ανοίγει μια στιγμή,
"είναι" τους λέει "η ζωή
μια πεταλούδα που ξεφεύγει"....