Φόνισσα μάνα, φόνισσα
με ένα σύρμα θα ξεκάνει τα παιδιά της.
Κι όπως γλυκά θα ξεψυχούν στην αγκαλιά της
δε θα φοβούνται γιατί είναι στην ποδιά της.
Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει.
Μύρισε βροχή (στο χώμα).
Μείνε δίπλα μου λίγο ακόμα.
Φόνισσα μάνα, φόνισσα,
εσύ γλυκό της Κυριακής και καταιγίδα.
Εσύ μεζούρα στη χαρά και στην ελπίδα.
Εσύ μου `στησες την πιο δεινή παγίδα.
Γύρω ο τόπος σκοτεινιάζει.
Μύρισε βροχή (στο χώμα).
Μείνε δίπλα μου λίγο ακόμα.
Φόνισσα μάνα, φόνισσα,
σκυλί ο χρόνος που δαγκώνει και σου μοιάζω.
Στον πιο βαθύ μου στεναγμό σε κατεβάζω
κι από το στόμα μου σ’ ακούω και τρομάζω.