Μες στο σκοτάδι της στιγμής
κάνε να ξεχαστούμε εδώ για πάντα
Τα δυο σου χείλια μόνιμα συμβάντα
σε πρόσωπο που δεν του ανήκει κανείς
Ορθάνοιχτα, και στο βυθό τους εγώ
να με κεντάνε απ’ όλες τις πλευρές μου
Τις πρώην μέρες δεν υπήρξα, για πες μου
πώς σαν κι αυτές θα μείνω πάντα ως εδώ
Να ξεχαστούμε στο παρόν
και να δηλώσουμε απών;
Απάντησε μου ευθέως!
Γιατί δε μένει πια καιρός
είναι η στιγμή μικρός σφυγμός
κρύος σαν τελευταίος
Μες στο σκοτάδι της στιγμής
της λησμονιάς το φρούτο έλα και δώσ’ μου
στο δάσος έξω από τα όρια του κόσμου
εκεί που κρύβεται το πώς της στιγμής
Πώς ταξιδεύω ως στο πλάι σου
εκεί που θα κερδίσω όλη τη γνώση του κόσμου
κι οι τροπικοί πώς θα γυρνάνε εμπρός μου
αφού ο ερωτάς σου είναι όλη η γη