Toplumsal bir hastalık olarak,
pek güzel bir çocukluk geçirmedim.
Bunu yaşayan tek insan ben değilim.
Bu topraklarda yüzlerce insan var
iyi bir çocukluk geçiren ve devamında da öyle olan.
Ruhsal olarak.
Geri kalan herkes hasta.
O yüzlercenin dışında kalan
herkes hayatın damarlarını tıkayan irin yığını.
Yalan mı?
Şarap içip esrar tüketmekten başka ne bok yaptık?
Ne verdik insanlara,
insanlığa?
Doğrusunu istersen insanlar ve insanlık
pek de sikimde değil.
Kendime ne verdim?
Hiç. Kocaman bir hiç hem de.
Hatta ve hatta bende mevcut olanı da dağıtmışım,
dağıtmadıklarım zor kullanarak almış…
bu kadar net.
bu kadar kesin.
artık sesinizi bir kesin
bu biraz ışıksız bir patikada yürümek gibiydi.
hep takıldım.
hep düştüm.
zaman zaman yaralarım iz bıraktı.
bir şekilde büyümeye başladım.
büyümek tanrısal bir mevzuydu.
parkta elma şekerimi paylaştığım o kızın yanında kalabilirdim hep böylece.
kalbim kırılmazdı hiç. orada,
o parkta, dünyanın en mutlu erkek çocuğu olarak yaşasaydım bir ömür keşke…