Εγώ που μ’ είχες προσκεφάλι στα όνειρά σου
και στους λυγμούς σου αγκαλιά για να κρυφτείς
ποτέ δε χώρεσα στα χέρια τα δικά σου
δε με νοιαστήκαν, ούτε εσύ, ούτε κανείς
Αχ πίκρα, πικραμένη μου
καρδούλα αδικημένη μου
είσαι απ’ τις άτυχες καρδιές
που τις ξεχνάνε στις χαρές
Στην ευτυχία σου εγώ δε βρήκα θέση
εγώ που μ’ είχες καταφύγιο στο βοριά
μα δεν πειράζει κάνε όπως σ’ αρέσει
συνήθισαν τα μάτια μου το δάκρυ πια