Είχε σημάνει ο εσπερινός θυμάμαι
που γέμισε ο ουρανός πουλιά.
Καθώς στεκόσουν πλάι μου θυμάμαι
σε πήρα και σε σήκωσα ψηλά.
Κυλάν τα σύννεφα και τρέχει η φωνή μου
να την ακούσεις και να `ρθεις.
Και μες στο κήπο αφήνω το κορμί μου
κρυμμένο στα λουλούδια να το βρεις.
Σ’ αναζητώ κάθε πρωί στο περιβόλι.
Με τη δροσιά, με το νοτιά καίγομαι όλη.
Δυο τριαντάφυλλα μαζεύω στη ποδιά μου
που σαν έρθεις να μυρίζουν τα μαλλιά μου.
Για δες τη νύχτα πως ο κήπος μας δακρύζει
καθώς ο αγέρας το τραγούδι σου σφυρίζει.