Στο πέλαγο του πουθενά
του ορίζοντα σβήνει τ’ αγέρι,
το δάκρυ αστράφτει στην οκιά,
αστέρι αστράφτει στο μικρό σου χέρι ξανά,
τα γέλια θ’ αντηχούνε
πάνω απ’ τα αιώνια κύματά μας.
Ζω για να ‘ρθει η ξαστεριά,
ζω να δω το καλοκαίρι,
ζητώ στη λύπη μου χαρά,
στο πέλαγο πια
θα βγω του πουθενά.
Στου πέλαγου τη μοναξιά
παγώνει το βουβό τ’ αγιάζι,
ανατριχιάζει η αμμουδιά,
χαράζει χαρά γαλάζια, μ’ αγκαλιάζει, χαρά,
τα κύματα τρεμόσβησαν θολά
σβηστά τα βήματά μας
Ζω για να ‘ρθει η ξαστεριά,
ζω γι’ αυτόν που με φωνάζει,
ζητώ στη λύπη μου χαρά,
στο πέλαγο πια
θα βγω του πουθενά.