Η πόρτα του παράδεισου είναι καλά κλεισμένη
κανείς μας δεν μπορεί να μπει, κανένας πια δεν βγαίνει.
Σε κοιμητήρι των νεκρών είναι παγιδευμένα
το σώμα μου το σώμα σου, σαν τη φωτιά αναμμένα.
Η πόρτα του παράδεισου έχει δυο μαύρες τρύπες
που σαν τολμήσεις να τις δεις σε καιν’ του κόσμου οι λύπες.
Η πόρτα του παράδεισου είναι ξεθωριασμένη
γιατί η αγάπη χάθηκε στο κόσμο απελπισμένη.
Τα μάτια μου γενήκανε δυο σκοτεινοί φεγγίτες
κι οι δαίμονες φανήκανε της νύχτας φαλαγγίτες.
Η πόρτα του παράδεισου είναι γερά κλεισμένη
κι απ’ έξω παραδέρνουνε της γης οι κολασμένοι.
Η πόρτα του παράδεισου μπορεί να ’ ν ’ ακρογιάλι
για τις ψυχές που χάνονται μες την ανεμοζάλη.
Μα εμείς δεν είμαστε άγγελοι, δεν είμαστε από σόι,
ούτε φονιάδες ή ληστές, ούτε πολύ αθώοι.
Μας λείπει μέσα στη ζωή του στοχασμού το θάρρος
γι’ αυτό μας ελησμόνησε ο έρωτας κι ο χάρος.
Έτσι το αίμα κι ο ουρανός κι η θάλασσα κοντά τους
μες το γκρεμό, στην άβυσσο τραβά τους αδυνάτους.
Η πόρτα του παράδεισου έχει δυο μαύρες τρύπες
που τις φρουρούν αμείλικτοι του μαρτυρίου οι γύπες.
Το σώμα μου το σώμα σου, της νύχτας δορυφόροι.
Το στόμα μου το στόμα σου, της ηδονής εμπόροι.
Το πάθος μου το πάθος σου, στην κόλαση θαμμένο.
Ήσουν για μένα σπαραγμός, ήμουν πληγή για σένα.
Η πόρτα του παράδεισου για πάντα είναι κλεισμένη
κι εμείς για πάντα μείναμε βουβοί και δακρυσμένοι.