Νομίζεις πως μ’ αρέσεις και με έχεις του χεριού σου
Νομίζεις πως χορεύω στο τέμπο του ρυθμού σου
Νομίζεις πως εκπέμπεις μια ακαταμάχητη έλξη...
Και αν βάλεις κάποια στόχο ξωπίσω σου θα τρέξει
Συγνώμη όμως που τώρα θα σε στενοχωρήσω
Και τη πικρή αλήθεια θα σου ξαναθυμίσω
Ποιος είσαι δηλαδή;
Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θ’ αγαπούσα
Είσαι αυτός που πάντα απέφευγα και πάντα τη πατούσα
Δε σε θέλω, δε μ’ αρέσεις , δε μου κάνεις
Δε γουστάρω, δε με εμπνέεις, δε με φτιάχνεις
Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θ’ αγαπούσα
Νομίζεις πως περνιέσαι για γόης και σπουδαίος
Στον έρωτα αυθεντία στο χιούμορ κορυφαίος...
Νομίζεις ότι είσαι αυτός που όλες γυρεύουν
Αυτός που όλοι οι άντρες απίστευτα ζηλεύουν...
Νομίζεις ότι έχεις του Δον Ζουάν τη φήμη
Μα άσε να σου φρεσκάρω εγώ λίγο τη μνήμη...
Ποιος είσαι δηλαδή;
Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θ’ αγαπούσα
Είσαι αυτός που πάντα απέφευγα και πάντα τη πατούσα
Δε σε θέλω, δε μ’ αρέσεις , δε μου κάνεις
Δε γουστάρω, δε με εμπνέεις, δε με φτιάχνεις
Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θ’ αγαπούσα